Het gaat goed met mij. Sinds de zomervakantie zit er ineens een flow in mijn werk. Aanvragen komen wekelijks binnen. Van alle mensen die bij mij een kennismakingsgesprek komen doen, krijg ik een ja. Dus mijn dagen beginnen zich te vullen met afspraken. Het doet ook wat met me. Het is een bijzonder gevoel dat er mensen zijn die een uur in de auto stappen om door mij geholpen te worden. Deze week nog kreeg ik een ‘ja’ van een stel en werd ik er zelfs een beetje emotioneel van. Dat mensen ervoor kiezen om al hun kwetsbaarheden en diepste zielenroerselen met mij te delen… Ik vind het een eer.
Deze week is het herfstvakantie en ik had me voorgenomen om veel vrije dagen te hebben. Alleen gisteren en vandaag zou ik even aan het werk gaan. En gisteren gebeurde er iets vreemds. De flow die ik de afgelopen weken zo heb ervaren was ineens verdwenen. Als sneeuw voor de zon. Ik had geen afspraken staan, dus wilde mijn dag gebruiken om bezig te zijn met de ontwikkeling van een burn-out groep die ik wil gaan starten. Maar het lukte niet. Ik liep volledig vast. Kreeg geen letter op papier. En omdat het niet lukte, kwam de afleiding ook snel om de hoek. Dus ik zat te vaak op mijn telefoon. Ben toch maar de administratie gaan doen. En ik heb LinkedIn uitgespeeld. En ook kwamen er meteen negatieve gedachten om de hoek: wat als de flow nu weer voorbij is? Wat als ik niet meer gebeld wordt voor afspraken? Wat als, wat als, wat als. Ik heb in mijn jaren als ondernemer nu genoeg dagen gehad dat ik me niet productief voelde en daar wil ik toch echt niet weer naartoe.
Toen ik gisteren thuis kwam, vroeg mijn vrouw me hoe mijn dag was. “Klote” zei ik. Na het eten hadden we het er even over. “Het gaat toch goed? Er komen veel mensen op je af. Wat maakt dan dat je je nu zo voelt?” Ik legde haar uit dat ik wilde schrijven voor de burn-out groep en dat ik daarin helemaal vast liep. Ik besloot mijn verhaal met “ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen.” Mijn oudste zoon, die lekker aan het tekenen was, had blijkbaar meegeluisterd en zei: “Oh, maar papa, dan kan je dat toch gewoon vragen?” “Wat bedoel je?” vroeg ik hem. “Nou, als je niet weet waar je moet beginnen, dan moet je dat vragen.” Tja. Daar had hij wel een punt. Eerlijk gezegd ook wel een pijnlijk punt, want ik ken goed van mezelf dat ik, als het even tegenzit, de neiging heb om het alleen op te willen lossen. Geen goed voorbeeld van practice what you preach, want ik moedig anderen juist aan om om hulp te vragen. Ik heb er nota bene mijn werk van gemaakt.
Dus lieve Boris, dank je wel. Er zijn altijd mensen die je kunnen helpen, maar dan moet je er wel om vragen. Dus laat ik in deze blog de vraag formuleren.
Ik heb een idee voor een burn-out herstelprogramma en wil om de inhoud beter te kunnen vormgeven een aantal mensen interviewen. Ik ben op zoek naar:
- mensen die zelf te maken hebben gehad met een burn-out en daarvoor een herstelprogramma o.i.d. hebben gevolgd.
- mensen die te maken hebben gehad met een burn-out en daarbij geen hulp hebben gezocht.
- mensen die vanuit de HR kant te maken hebben gehad met werknemers met een burn-out en hebben beslist over wel of geen herstelprogramma.
Dus, ben jij een van deze personen, zou je mij dan willen helpen? Ik zou je graag willen interviewen. Dat neemt ongeveer 45-60 minuten van je tijd in beslag en kan fysiek, via zoom of telefonisch.
Je kunt me bereiken op 0613883702 of via info@hansmik.nl. Mocht je op zoek zijn naar een coach/therapeut die het zelf ook nog wel eens lastig vindt om om hulp te vragen, dan weet je me ook te vinden.
Dank je wel.
(blog verscheen eerder op LinkedIn)