Ik weet wie mijn klant is. Mijn aanbod staat. Ik ben klaar om de wereld te veroveren met dat waar ik goed in ben. Ik hoef nog maar 1 ding te doen: die wereld in. Mensen op de hoogte stellen van het werk wat ik doe. Vertellen wat ik voor ze kan doen. Waarmee ik kan helpen. En hoe dichter ik bij dat moment kom, hoe harder ik in mijn hoofd de vraag hoor: ‘wie zit er nou op mij te wachten?’
Het gekke van die vraag is, dat ik die in mijn werk helemaal niet zo goed kende. Toen ik gerechtsdeurwaarder was, zaten een hoop mensen weliswaar niet op mij te wachten, maar dat gold niet voor mijn klanten. Zonder enig voorbehoud wist ik mensen te vertellen, waarom ze mij nodig zouden kunnen hebben. ‘Waarom is dat nu anders’? vroeg ik dan ook aan mijn eigen coach. ‘Simpel’, zei ze, ’toen kozen ze voor een functie, nu vraag je ze om voor jou te kiezen.’ En ja, dat maakt het inderdaad allemaal anders.
Ik neem je even mee terug in de tijd
Toen ik 13 was gingen mijn ouders uit elkaar. Mijn broers, die een stuk ouder zijn, gingen het huis uit. 1 vriendje verhuisde naar de andere kant van het land, mijn andere vriendje ging naar een andere klas. Mijn ouders waren vooral met zichzelf bezig. Ik zat af en toe gevangen in hun strijd. Zij hebben zich in nieuwe relaties gestort en mijn gebroken thuis verhuisde telkens met ze mee. Ik voelde me in de steek gelaten en alleen.
Mijn middelbare schooltijd was ik vooral heel ongelukkig. Ik zorgde niet goed voor mezelf, gaf niks om mijn uiterlijk en werd gepest. Ik praatte er met niemand over. Wie zit er nou op mij te wachten? Deze week schoot me ineens een moment te binnen. Toen ik 17 was liet ik samen met een meisje uit de buurt mijn lieve hond Bijke uit. Ik zei haar dat ik me wel eens afvroeg, wie me zou missen als ik dood zou gaan. Als ik terug denk aan de eenzaamheid in die opmerking, word ik er verdrietig van. ‘Ik zou je missen’, zei ze. Ze werd mijn eerste vriendinnetje.
Waarom vertel ik dit?
In je kinderjaren word je gevormd tot wie je bent en als je richting de toekomst iets op een andere manier wilt doen, dan helpt het om hier inzicht in te hebben (zie mijn werkwijze). In mijn geval verander ik, op het moment dat ik klaar ben om de wereld in te gaan met dat waar ik goed in ben, weer even in die jongen van 17. Die jongen die samen met zijn hond en een leuk meisje op een veld staat en zich afvraagt of hij echt leuk genoeg is.
Dat is geen lekker gevoel en dat maakt dat ik geneigd ben om daarbij weg te blijven. Dus wat ik in eerste instantie doe is het uitstellen. Ik kan later wel op zoek naar directeuren, bestuurders of hoge managers die ik misschien wel kan helpen. Dit helpt natuurlijk niet, want ik heb toch echt klanten nodig om ook voor mezelf en mijn gezin te kunnen blijven zorgen. Wat ik dan vervolgens doe is mezelf wat groter maken dan ik ben, om niet mijn onzekerheid mee te hoeven nemen. Ik ga wat stoerder doen. Ik maak wat meer grappen. Hou het wat oppervlakkiger.
Ik sluit me af, terwijl ik executives vraag om zich open te stellen. Geen goed voorbeeld van ‘lead by example.’
Dus hoe moeilijk ik het ook vind, ik zal mezelf meer open moeten stellen. En daarvoor zal ik die jongen van 17 moeten opzoeken. Als het ware naast hem gaan staan en zeggen: “wat is dat gevoel dat er niemand op je zit te wachten, een klotegevoel. Ik begrijp dat jij je zo voelt. En het gevoel is voor nu niet meer terecht, want ik ben nu een man van 35, met veel lieve vrienden en familie en die écht iets kan betekenen voor een ander.”
En dan?
Op het moment dat ik dat doe, dan ontstaat er ruimte voor meer diepgang. Dan lukt het me om mezelf open te stellen. Dan kan ik bijvoorbeeld deze blog schrijven en kan ik gemakkelijker de verdieping zoeken in de gesprekken. Dan kunnen we het hebben over de dingen waar het echt om gaat. De dingen die je ’s nachts wakker houden. En dat is in mijn werk wél zo handig en het voelt uiteindelijk ook een stuk beter.
Én het blijft ook rete spannend. Als jij dit nu leest, dan betekent dat, dat ik deze blog online heb geplaatst. Dat iedereen nu mijn super persoonlijke verhaal kan lezen en er een mening over kan hebben. Het wakkert mijn gevoel van ‘wie zit er nou op mij te wachten’ aan. En dat daagt me weer uit om me weer wat meer af te sluiten. En dan begin ik gewoon weer opnieuw.
Zo doe ik dat. En jij? Wat doe jij om jezelf te beschermen?
- Hans
Bedankt voor het lezen van mijn blog. Als je denkt dat ik iets voor je kan doen, neem dan vooral contact met me op. Het kennismakingsgesprek is altijd kosteloos en vrijblijvend.
Wat ik doe
Ik geloof dat authentiek leiderschap de weg naar binnen vraagt. Ik coach daarom leiders in organisaties, zoals directeuren, bestuurders en hoge managers, op persoonlijk vlak. Dit doe ik met hen individueel, maar ook als relatiecoach voor de partnerrelatie. Daarnaast werk ik aan samenwerkingsvraagstukken of conflicten binnen besturen en directies. Daarmee zorg ik voor rust en meer aandacht voor dat wat belangrijk voor ze is.
Mooi Hans, je zet me aan het denken en ik vind het knap dat je je zo openstelt. Succes met je zoektochten natuurlijk met je opdrachten. Groeten Cees